“Akwaaba obruni!” (Welcome white person!)

Daar zijn we dan, in Afrika, Ghana. Na twee vluchten met British Airways zijn we veilig en wel geland op Afrikaanse bodem. Omdat het donders koud was in het vliegtuig (gehuld in een dik vest en verstopt onder een aangeleverd fleece plaid hebben we de vlucht moeten doorstaan) was het wel even zweten toen we de benauwde lucht van 24 graden in kwamen (terwijl het al 20:30 Ghanese tijd was dus 22.30 Nederlandse tijd (ja er is toch wel tijdsverschil)). Volgens Charles (een apotheker die ons van het vliegveld kwam halen) wordt 24 graden in de avond als koud ervaren door de Ghanezen… Dus dat wij blijkbaar in het koudste seizoen van het jaar zijn gekomen vinden wij als blanke dames dan ook niet heel erg ;)

Na aankomst werden we door Charles naar ons verblijf voor de komende 2 weken gebracht. Een guesthouse, van de Brothers of Sint John of God, oftwel vanuit de kerk. Een prima verblijf, we hebben alles wat we nodig hebben. Een ruime kamer met 2 bedden (die overigens prima slapen) plus een badkamer met toilet en douche. De douche kan echter maar op 1 temperatuur: stand steenkoud. De muskietennetten hebben we zelf creatief opgehangen door een waslijn door de kamer te spannen en zo hebben we onze bedjes (hopelijk) muggenvrij gemaakt.

Zaterdagmiddag werden we opgehaald door Charles plus de rest van zijn gezin: Monica zijn vrouw en hun 4 kinderen. Samen zijn we op pad gegaan omdat wij nog een aantal zaken moesten regelen en zij ook. 1 ding wat ons gelijk opviel is het geduld dat ze hier hebben. Alles duurt en duurt ontzettend lang. We zijn de hele middag op pad geweest maar hebben uiteindelijk vrij weinig gedaan. Geen haast. Dit is trouwens in het verkeer wel anders, ondanks dat de auto’s nog wel dezelfde kant op rijden is het toch 1 grote chaos met links en rechts inhalen en continue getoeter (lijkt wel een beetje Colombia). Een Nederlandse chauffeur zou waarschijnlijk helemaal flippen, vandaar dat we ons maar laten rijden. Genoeg keus in taxi’s en trotro’s (dit zijn gammele busjes die zoveel mogelijk mensen proberen mee te nemen). Omdat met de trotro een goedkope manier is om van a naar b te komen hebben we gisteren de proef op de som genomen. Met de trotro naar Accra city centre. Slechts 0,70 Cedi p.p. (ongeveer 30 eurocent) hebben we voor deze reis van 20 minuten betaald. Daar kunnen ze in Nederland nog een voorbeeld aan nemen!

Gisteren, de dag dat Wendy 24 kaarsjes uitblazen mocht, zijn we op verkenningstocht door Accra gegaan . Onderweg kwamen we een Memorial Park tegen van de eerste president van Ghana, Kwame Nkrumah. Voor de ingang werden we (alweer) aangesproken door Ghanese jongens die onze naam wilden weten. Bij terugkost zouden ze klaar staan met een ‘surprise’. Toen we het park weer uit kwamen stonden ze klaar met een zelf gemaakt armbandje, met inderdaad onze namen in de kleuren van de Ghanese vlag (rood, geel en groen). Na wat onderhandelingen van Milou, hebben we de bandjes voor bijna de helft van de prijs kunnen bemachtigen.

Met een mooi bandje om de pols hebben we onze wandeltocht om het centrum te verkennen verder gezet. Achteraf bleek dat we nooit echt in het centrum zijn geweest, maar de tocht was wel leuk. Omdat we het lopen zat waren en we honger kregen, het was inmiddels al half 2, hebben we de taxi naar La palm Beach genomen. Een leuk strand met allemaal strandtentjes en 1 plek waar je de zee in mocht (blijkbaar kunnen de Ghanezen niet zwemmen en mag je daarom alleen op de bewaakte 15 meter (breed) zwemmen, anders wordt je teruggefloten). Na een bordje patat hebben we een stukje over het strand gelopen. Lekker liggend werden we nu aangesproken door een Nederlander. Weer eens wat anders. Hij woont en werkt hier al 9 jaar als directeur van een bedrijf die shea butter (notenvet voor de huid) maakt in het noorden van Ghana (Tamale) en verkoopt aan Amerika (Body Shop). Met allemaal tips op zak hebben we afscheid genomen en nummers achter gelaten om nog eens te meeten. Helaas werden we hierna ook nog aangesproken door 2 Ghanezen, die graag met ons mee gingen, of wij met hun, maar die we vriendelijk hebben verzocht ons toch te laten gaan. We waren er wel een beetje klaar mee en eentje wilde zelfs met ons mee verder op reis door Ghana… Vanaf het strand werd ons verteld dat we beter met de taxi terug konden gaan, want anders moesten we met de trotro tig keer overstappen. Taxi’s genoeg, we werden gelijk aangesproken. Toen we instapten gebaarde de chauffeur naar 2 anderen en tot onze grote verbazing werd de taxi geduwd. Na 20 meter ging de motor eindelijk draaien en hielden we ons hart vast of we veilig thuis kwamen. De spiegels waren gebarsten, de kilometerteller deed het niet, de auto zag er niet uit en elke hobbel deed zeer aan de billen, maar we zijn veilig thuis gebracht.

Al met al, hebben we het leuk maar is het toch nog wel een beetje wennen hier. De huizen die je geen huizen kunt noemen, het rode zand dat overal gaat waar je niet wilt, de schattige, lachende, zwaaiende, kleine kinderen die dingen naar je roepen die je niet verstaat (maar waarschijnlijk wel kunt raden) omdat het waarschijnlijk een dialect is, maar vooral het feit dat we anders zijn. Vooral in de armere wijken is het blijkbaar toch bijzonder om blank te zijn. Ook zeggen ze dat de officiële taal hier in Ghana Engels is, en dat iedereen dat spreekt, toch kunnen wij er weinig van verstaan. Het is Engels met een heel raar accent en waarschijnlijk wat dialect erbij.

Vandaag onze eerste stagedag, kijken wat ons dat brengt. We zijn ‘at the office’ en hebben een computer met internet. Net introductie gehad en Charles zal ons vandaag mee op pad nemen. Gisteravond geprobeerd internet te krijgen met onze telefoon als hotspot, maar dit werkte helaas nog niet.

Namens Wendy: Iedereen die een berichtje gestuurd heeft heel erg bedankt! Helaas kan ik niet iedereen persoonlijk antwoorden (dat wordt een beetje te duur), maar ik ben wel erg blij met alle berichtjes! En Milou, bedankt voor je cadeautje! ;) Zo voelde ik me toch een beetje jarig.

Ps. Foto’s komen later, of na de reis, want uploaden gaat op dit moment te lang duren.